Glastonbury - Reis naar een nieuwe tijd - deel 1

Dit blog bestaat uit 7 delen.

Het is een serie uit 2012 die nu opnieuw wordt gepubliceerd vanwege de relevantie in het hier en nu met de reis die ik op dit moment maak naar Glastonbury. Daarvan doe ik verslag in mijn Energetisch Week Bericht. Als je dat nog niet ontvangt kun je je daarvoor via deze link opgeven en je ontvangt het elke week als eerste rechtstreeks in je mailbox. 

Zondag 16 december 2012

De reis hiernaartoe is goed verlopen. Het was rustig op de weg en daar waar het druk werd heb ik daar nauwelijks hinder van ondervonden. Ondanks dat het toch 750 km is die ik in m’n eentje gereden heb, lijkt het net een ritje naar Amsterdam. 

En nu (anno 2012-NE) ben ik weer terug in Glastonbury; ik heb de neiging om zo’n ongelooflijke platgetreden uitdrukking als ‘het voelt als gisteren’ te gebruiken, maar dat is wel precies wat ik voel. 

Als gisteren, vertrouwt, maar ondertussen is alles anders. Je moet je voorstellen dat de toename van de energetische veranderingen en de druk zoals de meesten van ons dat in Nederland ervaren, hier nog eens verviervoudigd gevoeld wordt. Of misschien wel vertienvoudigd. 

Dat blijkt in ieder geval als ik in Café Galatea een hapje ga eten. 

Een beetje vroeg is het nog en er zijn nauwelijks mensen binnen, Penny, de eigenares is er ook nog niet; de dagploeg neemt de honneurs waar. Ondertussen doe ik me tegoed aan wat heerlijke spicy wedges als John binnenkomt. John is een heel zachtaardige, vriendelijke man. Harpspeler van beroep en op zondagavond sleept hij zijn instrument mee om de bezoekers van Galatea te trakteren op heerlijke harp muziek. Ik ken John inmiddels al wat jaartjes en hij is erg blij me te zien. Tegelijkertijd vind hij mijn aanwezigheid kennelijk zo vanzelfsprekend dat hij, voor ik er erg in heb, zijn kom soep op mijn tafel zet, aanschuift en meteen begint te vertellen over zijn scheiding, dat hij weer alleen woont en dat hij daar erg blij mee is. Het is hem aan te zien, hij straalt weer en ziet er een stuk beter uit dan deze zomer toen zijn vrouw hem met al zijn hebben en houden op straat heeft gesmeten. Vraag me af hoe ze dat met die harpen gedaan heeft. Enfin, John’s enthousiasme kan ik wel gebruiken want ik ben erg moe. Ik zat immers al om 04.30 uur vanochtend in de auto en voor dat ik John verder laat ratelen eis ik een hug van hem. Heerlijk, John is zo’n man die een ‘echte’ man is maar toch altijd heel respectvol naar een vrouw blijft en niet meteen zijn hug voorziet van kilo’s lading en liters testosteron. 

De aanleiding voor zijn scheiding, legt hij uit, was gelegen in het feit dat zijn vrouw heel graag naar Noorwegen wilde verhuizen. 

Weg, zoals hij uitlegt, van het licht. Het idee alleen al om een groot deel van het jaar van zonlicht verstoken te blijven, maakte hem Spaans benauwd. Zo benauwd dat in reactie daarop zijn huwelijk niet bestand bleek tegen zijn behoefte aan vrijheid. Hij gunt het iedereen zegt hij -die vrijheid- want, zo legt hij uit, staat de huwelijksbelofte van een leven lang liefde, trouw en ondersteuning niet juist garant voor veel frustratie, verwachtingen die nooit waargemaakt kunnen worden en beperkingen voor de eigen ontwikkeling? Hij heeft een punt. 

Ondertussen is het al wat drukker geworden en omdat ik inmiddels weer alleen zit, vraagt een man vriendelijk of ik mijn tafeltje met hem wil delen. 

We maken even kennis en babbelen wat tot Penny zijn bestelling komt brengen, mij ziet zitten en van verbazing bijna het bord uit haar handen laat vallen. Ze is blij verrast me te zien en drukt me bijna fijn in haar armen. Ook zij begint, terwijl we midden in het café iedereen in de weg staan, meteen haar verhaal; het jaar is niet ongemerkt aan haar voorbij gegaan en ze heeft de nodige moeilijkheden meegemaakt met haar zoon die op het punt van trouwen heeft gestaan, maar aan de vooravond van zijn huwelijk er zo geen raad mee wist, dat zijn aanstaande vrouw het huwelijk heeft afgeblazen. Ik had het hele verhaal deze zomer al gehoord en het klonk als een erg goed geschreven aflevering van een soap. Te bizar voor woorden met details die ik liever even buiten beschouwing wil laten. Ik bedoel, op het punt staan te trouwen en je dan zo gedragen dat je bruid het evenement afblaast, daar kan iedereen voor zichzelf van alles omheen fantaseren lijkt me. 

Het schijnt dat ik Penny telkens op voor haar cruciale momenten een kaartje of een mailtje heb gestuurd waar ze veel aan heeft gehad en die haar een beetje geholpen hebben overeind te blijven. 

Ik ben me van geen kwaad bewust, reageer alleen op wat signalen die ik zo nu en dan oppik en probeer daar iets mee te doen. Penny ziet dat anders. Ze heeft veel aan me zitten denken de laatste dagen, zegt ze. Want er is een probleem in haar huis en ze hoopt dat ik dat kan oplossen. Of ik deze week tijd heb om met haar mee te gaan... Ik had al wel gedacht dat deze week vol verrassingen zou zitten, maar niet dat ik hier ook Feng Shui consulten zou moeten geven. Ik spreek met haar af om dinsdagmiddag naar haar huis te gaan kijken. Ze woont in Priddy en belooft me op te pikken zodat ik niet hoef te zoeken waar ik moet zijn. In de binnenlanden van Engeland moet je wel je weg weten namelijk en alhoewel ik hier redelijk vertrouwt ben, is de omgeving van Priddy me niet echt bekend; er valt nog veel te ontdekken.  

Penny moet weer aan het werk en ik neem nog een slok thee als Christa binnen komt vallen. 

Ze ziet er een beetje spaced-out uit maar dat ben ik wel van haar gewend. Ik heb Christa 16 jaar geleden (ten opzichte van 2012 waarop ik dit stuk oorspronkelijk schreef-NE) leren kennen op mijn eerste reis naar Egypte, waar we ook samen een hut gedeeld hebben op het cruise schip. Ook in het hier en nu blijven we elkaar telkens tegen komen. Het lijkt er soms op dat er sprake is van een soort magnetische aantrekkingskracht; ook al ben ik maar een dag in Glastonbury, altijd kom ik Christa tegen. Soms bepakt en bezakt, slepend met een doos met daarin al haar bezittingen op weg naar weer een nieuw woonadres, dan weer met een stapel schilderijen onder haar arm die ze aan de man probeert te brengen, dan weer fladderend als een vlinder met bloemen in haar haar en haar borsten zwabberend onder haar godinnen jurk op weg naar een hemels feest. Ze is erg lief, maar ook erg chaotisch. Als ze mij ziet zitten vliegt ze me om de hals en vraagt of ik alsjeblieft even met haar wil praten. 

De man die mijn tafeltje deelt informeert tussendoor voorzichtig waar ik vandaan kom en of ik een local ben; hij is dat wel en heeft me nog nooit gezien, maar kennelijk schijnt de rest van Glastonbury me wel te kennen.

Christa stort haar hart uit: vriendschappen zijn uiteen gevallen, sommige vrienden zijn haar recentelijk ontvallen, haar ex heeft een nieuwe liefde met als gevolg dat zij nu door hem compleet genegeerd wordt en tot overmaat van ramp is ze ook, tijdens een viering in de Abbey, haar portemonnee verloren. Spaced-out, inderdaad, er is soms geen touw vast te knopen aan haar relaas, maar uiteindelijk komt ze weer wat tot zichzelf en vat zuchtend haar situatie samen; ‘It’s 2012, isn’t it.’ Yep, en het jaar is nog niet afgelopen. 

Penny vliegt langs met nog meer bestellingen en roept me in het voorbijgaan toe dat ik waarschijnlijk weinig rust zal krijgen deze week. 

Tja, soms gaat het er niet om dat je zelf krijgt wat je wilt, maar dat je mee kunt gaan in de beweging van energie. Al jarenlang ben ik ervan overtuigt dat je energie -in welke vorm deze zich ook aandient- niet hoort te manipuleren zoals veel geomanten geleerd hebben te doen, maar dat het de opgave is vanuit respect en communicatie een modus te vinden die voor alle partijen werkt. Langzamerhand wordt ook om ons heen zichtbaar dat de energie zich niet meer laat manipuleren en dat, als je dat toch probeert, het zich tegen je keert. 

Meebewegen -samenwerken inderdaad- in plaats van overheersen zal de nieuwe grondslag voor energetisch werk vormen denk ik. 

In ieder geval probeer ik dat aan mijn Feng Shui studenten over te brengen. Stagnaties en problemen in een huis dragen een boodschap in zich die begrepen wil worden, niet onderdrukt, achter het behang geplakt, genegeerd of gemanipuleerd.  En elke boodschap leidt bij goed gebruik tot meer inzicht, bewustwording en groei. 

Ondertussen is Christa wat bedaard en kennelijk hebben mijn woorden haar geholpen het nut van haar situatie in te zien en daarnaar te handelen. 

We zijn op dit moment in de tijd tenslotte niet voor niets hier, ook al is het soms wat veel, onduidelijk en om wanhopig van te worden. Ook aan Glastonbury gaat de transformatie van energie niet onopgemerkt voorbij; afgelopen jaar zijn er opmerkelijk veel mensen die hier wonen, overleden. Vanochtend heeft een vrouw, die helemaal niets met de spiritualiteit van Glastonbury te maken heeft en als volkomen stevig en normaal te boek stond (wat dat dan ook moge betekenen), zich ogenschijnlijk zonder aanleiding in haar woning opgehangen. 

De winkeltjes met esoterische prullaria weerspiegelen deze beweging; niet die van de vrouw maar van de transformatie.

Een aantal van die winkeltjes heeft het al opgegeven en is gesloten, anderen hebben een andere eigenaar gekregen die hopelijk beter is voorbereid op de nieuwe economie.

Ik pak mijn boeltje op en loop terug naar mijn B&B die ik helemaal voor me alleen heb. Tordown is een prachtige plek aan de voet van de Tor en vanuit de kamer die ik heb kan ik de toren ook inderdaad zien staan. Sommige mensen vinden dit een vreselijke plek om te verblijven omdat de energie zo intens is dat ze daar niet mee overweg kunnen. Inderdaad, energetisch rustig is het allerminst, maar daarvoor kwam ik ook niet hier. Inmiddels, anno 2024, is Tordown gesloten. Helaas.

Overigens...

Hoe ik zo in Glastonbury terecht kwam voor dat moment van 21 december 2012, daar gaat ook nog een stukje verhaal aan vooraf. Wordt vervolgd...