Glastonbury - Reis naar een nieuwe tijd - deel 3

Glastonbury - Reis naar een nieuwe tijd - deel 3

Dit blog bestaat uit 7 delen.

Het is een serie uit 2012 die nu opnieuw wordt gepubliceerd vanwege de relevantie in het hier en nu met de reis die ik op dit moment maak naar Glastonbury. Daarvan doe ik verslag in mijn Energetisch Week Bericht. Als je dat nog niet ontvangt kun je je daarvoor via deze link opgeven.
https://www.ninaelshof.com/uitnodiging

Woensdag 19 december 2012

Vandaag is de grote dag.

Ik heb mijn spullen weer ingepakt en loop naar beneden voor een laatste ontbijt in deze B&B. Al eerder was me een set orakel kaarten opgevallen die de ascended masters (de verheven of opgestegen meesters) als thema heeft. ‘Laat ik maar een kaartje trekken’ denk ik en pak de set, schud zorgvuldig en pak een kaart of liever gezegd twee kaarten komen tegelijkertijd uit de stapel te voorschijn.

De eerste is, wel ja, Merlin the Magician.

Grapje van de jongens boven! Merlijn wordt namelijk beschouwd als zijnde verwant aan de energie van Hermes Trismegistus en die wordt weer beschouwd als een incarnatie van Thoth. En met die laatste is het eigenlijk, jaren geleden in Egypte, allemaal voor mij begonnen. Merlijn, zo legt de kaart uit, is de magiër die de energie heelt en als je de kaart trekt word je aangeraden energiewerk als Qigong of Feng Shui te gaan doen, dat laatste, zo zegt de kaart, om energie in ruimtes te helen.

Haha! Ik had het al begrepen; ook voor mij beginnen er steeds meer kwartjes te vallen.

Maandag de verbinding met Abu Ghurab in Egypte en de positie die ik daar ‘geleerd’ heb en die ik vervolgens op de Tor moest innemen en nu Merlijn die nog even een bemoedigend hart onder de riem steekt. Via Facebook laat Bert Janssen -graancirkelonderzoeker en ontdekkingsreiziger- me weten dat Marlborough ook wel Merl Borrow oftewel Merlijn’s graf betekent en dat dit graf zich vlak naast Marlborough College bevindt in een heuvel die sterk op Silbury Hill lijkt en net zo oud is.

Kennelijk bevind ik me op de goede weg.

Dat zouden de weergoden zich ook eens moeten realiseren, want het is ontzettend slecht weer. Het regent echt ongelooflijk hard en het waait bovendien ook nog eens stevig. Mijn god, zit ik daar vanavond op die heuvel, 40 meter hoog, in weer en wind!

De tweede kaart is Mary die juist aangeeft dat ik ook goed voor mezelf moet zorgen.

Ja, dat levert een lekkere spagaat op; enerzijds de noodzaak voelen om een beetje moeilijk te zitten doen en een heuvel op te klimmen met een grote kans dat ik daar in het stikdonker weer vanaf glibber en daar in weer en wind een beetje acupunctuur naaldje gaan zitten spelen. En anderzijds de aanbeveling krijgen rust te nemen, in een warm bad te gaan zitten en goed voor mezelf te zorgen. Goed, ok. Ik ben altijd van de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden en spreek af met juf Maria en meester Merlijn dat ik beide zal doen, alleen niet tegelijkertijd.

Na het ontbijt ga ik op weg naar Avebury, eerst nog langs Wells.

Het is tenslotte bijna Kerstmis en ik wil wat lekkere kaas halen op de markt om mee te nemen naar huis. Maar ook wil ik in Wells Cathedral contact maken met Maria. De kaart van vanochtend kan en wil ik niet zomaar naast me neerleggen. In de Cathedral is het erg rommelig en rumoerig. Er is een groep mannen bezig een podium af te breken dat voor een optreden gebruikt is. Verder is het echter erg rustig waardoor ik een hele tijd in de Maria kapel in alle rust kan mediteren. Eigenlijk is dit net zo weldadig als een warm bad en ik ben blij dat ik dit bezoekje heb ingelast.

In voorbereiding op vanavond maak ik een stop in Avebury en besluit om de situatie van dit moment te verkennen.

Silbury Hill staat er om bekend ‘s winters omgeven te worden door een flinke watermassa. Aan de voet van de heuvel bevindt zich een ditch (gracht) die in het natte seizoen volloopt met water. Nu had ik bedacht om vanavond de heuvel via de weilanden langs de ‘achterkant’ te benaderen, dus niet vanaf de zijde aan de openbare weg, zodat ik uit het zicht kan blijven. Daarom parkeer ik mijn auto op de grote parkeerplaats bij Avebury en loop langs het riviertje dat naar de heuvel stroomt en waarlangs een public footpath loopt. Oh wat ben ik nu blij met mijn Dubarry laarzen en m’n nieuwe, lange regenjas mèt capuchon, in passend paars uiteraard. Wat een blubber en wat een regen! Toch loop ik door tot ik de heuvel bereikt heb, althans, tot ik voor de watermassa sta die het me echt onmogelijk maakt de heuvel vanaf deze zijde te beklimmen. Tenzij ik als Morgaine le Fay -of Morgana- uit de legende van King Arthur in staat zou kunnen zijn een bootje uit de nevelen te voorschijn te laten komen om mij over te zetten. Dit gaat ‘em niet worden vrees ik, dus zal er niets anders opzitten dan om vanaf de ‘voorzijde’ de heuvel te beklimmen, die pal aan de openbare weg grenst.

Als je op deze link klikt zie je een satelliet opname van Silbury Hill en als je naar boven klikt kom je vanzelf bij Avebury.

Silbury Hill is een vreemde heuvel. Met zijn veertig meter hoge, conische vorm valt hij duidelijk op in het landschap; het is dan ook de grootste prehistorische heuvel in Europa. Komend vanuit de richting van Marlborough, doemt hij na een laatste bocht in de weg, plotseling en compleet onverwacht voor je op. Onderzoeker David Furlong heeft ontdekt dat Silbury Hill onderdeel uitmaakt van een groot, energetische, landschappelijk complex van kerken en leylijnen die samen een enorme vesica pisces vormen. Deze ontdekking doet hij uitgebreid uit de doeken in zijn boek Keys to the Temple.

Wat is er nu zo interessant aan een vesica pisces, behalve dat het een mooi uitziende figuur oplevert van twee cirkels die exact door elkaars centrum lopen?

Dit symbool staat, naast uiteraard de Christelijke connotatie, voor de ontmoeting tussen het archetypisch mannelijke en archetypisch vrouwelijke waardoor er een derde vorm gecreëerd wordt. Deze derde vorm, de amandel-vormige figuur die in het midden van de ontmoeting ontstaat, de zogenaamde mandorla, wordt gezien als geboortekanaal of yoni van de heilige moedergodin. Hiermee refereert de vesica pisces aan geboorte en vernieuwing. Door de ontmoeting van twee cirkels wordt de basis gelegd voor groei en ontwikkeling en de vesica pisces is daar het symbool van geworden. Dit teken is daarmee te vergelijken met het Oosterse yin-yang teken, waarin de ontmoeting van archetypisch vrouwelijke en archetypisch mannelijke energie verbeeld wordt en door middel waarvan toegang tot het veld van creatie mogelijk wordt. Mijn Feng Shui studenten weten daar alles van.

Furlong heeft bovendien ontdekt dat er een sterke verbinding bestaat tussen de vesica pisces en de grote piramide in Egypte en niet alleen door een aantal energetische verbindingen via leylijnen, maar ook door de verhoudingen en afmetingen van de vesica pisces die overeenkomen met die van de grote piramide.

En alweer is er sprake van zaken die samenvallen; ooit heb ik een nacht gemediteerd op de ‘grote drempel’ bovenaan de grote galerij in de grote piramide van Giza, met alleen 1 kaars bij me. Nu sta ik op het punt in m’n eentje te gaan mediteren op een heuvel die een directe verbinding met die grote piramide heeft. Ik vrees alleen dat het kaarsje weinig hulp zal bieden met deze wind en regen. En ik denk ook niet dat ik het een hele nacht volhoud. Eerst maar eens boven zien te komen.

Ik pak mijn spullen, neem een thermoskan met warme thee mee en ga op weg.

Vanaf mijn hotel is het een kleine twintig minuten rijden naar de heuvel en ik besluit mijn auto op de parkeerplaats langs de A4 bij West Kennett Longbarrow neer te zetten en niet verderop op de parkeerplaats bij Silbury Hill zelf. Vertrouw op Allah, maar zet je kameel op slot; die laatste parkeerplaats is uitnodigender voor mensen met lange vingers en die uitnodiging wil ik nu niet de kosmos insturen.

En ja, dan ben ik er, parkeer de auto en hoor de regen op het dak plenzen.

Hoe leuk ik het ook vind om op avontuur te gaan en hoeveel rare dingen ik ook al heb meegemaakt, ik moet bekennen dat ik er echt enorm tegenop zie om in actie te komen. Ik realiseer me erg goed wat er allemaal mis kan gaan en welke consequenties dat kan hebben. Op het Engelse platteland is het namelijk niet gewoon donker, maar stikdonker. Geen lichtvervuiling te bekennen hier. Doordat het ook nog zwaar bewolkt is en hevig regent, kunnen maan en sterren mijn pad ook niet verlichten. Eerst maar even wachten totdat de regen wat afneemt. Met andere woorden, ik draal. Het is ook nog behoorlijk druk op de weg vind ik (excuus nummer twee).

Maar dan neemt de regen wat af, er is minder verkeer en nee, er is geen ontkomen meer aan.

Als ik nu niet ga kan ik mezelf niet meer recht in de spiegel aankijken. Jas aan, muts op, handschoenen aan, rugzak om en huppetee, vooruit met de geit. Mijn skibroek heb ik nog niet aangetrokken; het wit is passend in de sneeuw maar lijkt me niet geschikt om te dragen als je illegaal een heuvel opklimt. Vanaf de parkeerplaats is het een stukje lopen voordat ik bij dat deel van Silbury Hill kom dat met een soort landbrug verbonden is met de berm van de hoger gelegen weg. Die landbrug blijft ook nagenoeg altijd droog, terwijl de gracht aan weerszijden vol met water staat. Daar aangekomen constateer ik met genoegen dat het hekwerk niet uit prikkeldraad bestaat, maar uit glad draad. Dat maakt het alweer een stuk makkelijker om me daaroverheen te werken.

Wat op een satelliet foto zo mooi zichtbaar is als pad dat naar boven kronkelt, dat is onder de huidige omstandigheden in de verste verte niet te herkennen als iets dat begaanbaar zou kunnen zijn.

Bovendien kijk ik van beneden naar boven, is het gras overal nat en plat gewaaid en maakt de regen die me in de ogen loopt het welhaas onmogelijk om ook maar ergens een begin van een pad te herkennen. Ik wacht tot de lichten van een passerende auto me bij schijnen en dat ritueel moet ik een aantal keren herhalen voor ik zie waar ik naartoe moet. Voorzichtig begin ik aan de klim. Alles is nat en glad en het pad is nagenoeg niet te herkennen. Stap voor stap, heel voorzichtig werk ik me naar boven. Dan bereik ik een stuk waar de toplaag van aarde en gras is verdwenen en de er onder gelegen kalkgrond zichtbaar is geworden. Dat helpt, want dat is tenminste licht van kleur. Nadeel is dat het zo mogelijk nog gladder is dan het natte gras.

Ik ben blij dat ik ooit geschoold ben als brandweervrouw en toen geleerd heb me onder gevaarlijke omstandigheden met nul zicht, veilig door ruimtes heen te bewegen.

Daar was ik destijds erg goed in -had er een 10 voor op mijn examen- tot verbazing van al mijn mannelijke collega’s. De ervaring komt me nu goed van pas, heel langzaam loop ik omhoog en dan, voor ik er erg in heb, ben ik boven en voel de wind over de top blazen in zijn allerbeste poging me weer naar beneden te werken. Gelukkig voor mij en jammer voor de wind, mislukt dat. De heuvel heeft een heel vlakke top en in het midden is een cirkelvormige verdieping waar archeologen een schacht gemaakt hebben om de inhoud van de heuvel te onderzoeken. De cirkel is goed te herkennen; er groeit nauwelijks iets, het is relatief vlak en het lichte kalkgesteente schijnt tussen het gras door wat de plek een beetje lichter maakt. Ik trek mijn skibroek aan, installeer me aan de rand van de cirkel op een graspol en ben heel erg blij dat ik het gered heb!

Het aansteken van het stokje wierook dat ik heb meegenomen heeft wat voeten in de aarde, maar als het uiteindelijk lukt plaats ik het stokje tussen mijn benen en ga in meditatie.

De energie is overweldigend, er is zoveel beweging dat ik aanvankelijk moeite heb om te onderscheiden wat er precies gebeurt. Maar dan herken ik een patroon. Verwant aan wat ik maandag op de Tor gevoeld heb, gaat er energie omhoog en naar beneden. Echter anders dan maandag, draaien deze twee energiestromen spiraliserend om elkaar heen. En dan neem ik nog wat waar: beweging om mij heen, op de heuvel zelf.

Wachters tekenen zich af, twee grote massief aanvoelende energieën die er een beetje uitzien als stenen uit de cirkel van Avebury.

Aanvankelijk schrik ik van ze zo groot zijn ze, maar ze doen slechts waarvoor ze gekomen zijn, wachten en waken. Er komen nog wat meer stenen ‘achter mij staan’ zodat er uiteindelijk een halve cirkel aan stenen mij rugdekking geeft. Dat op zich geeft wel weer een veilig gevoel. Maar er is nog meer beweging. Het is lastig te definiëren wat het precies is; of het entiteiten zijn of energie fluctuaties kan ik niet duiden. Ik voel nieuwsgierigheid, afwachting ook, maar dan wordt het wat rustiger.

Tot twee keer toe is er een groot licht aan de hemel te zien, telkens op dezelfde plek.

Door de zware bewolking en de regenval kan het onmogelijk de maan of een ster geweest zijn. Daarvoor was het ook te krachtig. Maar ik herken het als 'hetzelfde' licht als ik een paar jaar geleden, staande op de Tor heb gezien. Voor mij is het een bevestiging; ik ben mijn belofte nagekomen, doe wat ik denk dat ik moet doen en dat wordt kennelijk ‘gezien’. Als ik me dat realiseer voel ik wel een steek, het was eigenlijk de bedoeling om hier samen met iemand anders te zijn. Iemand die eenzelfde yod in zijn horoscoop heeft als ik.

Een yod wordt ook wel beschouwd als een vingerwijzing van God.

Nu wil het 'toeval' dat ook de wereld op dit moment (anno december 2012 NE) wordt blootgesteld aan een planetaire samenstand die een yod creëert. 'Toevallig' correspondeert die wereldse yod weer met de mijne èn met de locatie Avebury. En inderdaad met de geboortehoroscoop van nog iemand anders, die dus hier ook had zullen zijn, maar zijn belofte niet gehouden heeft.

Langzaam komen woorden boven drijven die ik al in Egypte gehoord heb en zeg ze hardop en nog een keer en nog een keer.

Ik voer de mudra uit die erbij hoort en even, heel even, is het heel stil. Er waait geen wind, er valt geen druppel regen. Heel even maar, dan is het weer weg, maar wat ervoor in de plaats komt is een enorme hoeveelheid energie. Niet alleen om mij heen maar ook in mij. Mijn handen gloeien en doen bijna pijn. Het is zo krachtig dat ik er bijna van moet huilen. Voortdurend voel ik ook de liefdevolle aanwezigheid van heel veel mensen die aan me denken en me steunen.

Nog even blijf ik zitten om hiervan na te genieten, maar ik voel dat het goed is geweest en pak mijn spullen om te gaan.

Als ik op mijn telefoon kijk hoe laat het is, zie ik dat ik hier ongemerkt twee uur gezeten heb! Tijdens de terugtocht merk ik dat het nog veel harder is gaan regenen dan toen ik omhoog klom en dat helpt niet echt bij de afdaling die altijd moeilijker is dan de tocht omhoog. Dat komt omdat je bovenlichaam zich dan in een andere hoek bevindt ten opzichte van het vlak dat je beloopt, dan tijdens de tocht omhoog. Het is in ieder geval een stuk enger!

Gelukkig kom ik heelhuids beneden en als ik naar de auto terug loop komt er een gevoel van euforie over me heen: ik heb het geflikt!

Geen idee wat het resultaat van deze actie zal zijn, maar ik heb gedaan wat ik dacht dat ik moest doen en dat onder lastige omstandigheden. Terug in het hotel beloon ik mezelf met een heerlijke hete douche, warme chocolademelk en kruip vervolgens onder de wol. Want morgen volgt er nòg een exercitie.

Wordt vervolgd...