Slakken en Zout

“Opschudding leidt niet zelden tot Verwarring.

Als stofvlokken dwarrelt de Verwarring de wereld over. Alsof er collectief bedden worden opgeschud en de slapenden worden opgeschrikt uit hun dromenwereld en tastend zich een weg zoeken in en door een wereld die er ineens anders uitziet. Die ineens anders aanvoelt. Onherkenbaar verandert tijdens hun verblijf in het rijk der dromen.” schreef ik in het Energetisch Week Bericht van 15 mei j.l.

En het houdt maar niet op.

Sterker nog, de Verwarring intensiveert. Onderhuidse spanning zoekt ontlading en energetische grenzen worden de een na de ander beslecht. Wat ik daar mee bedoel: kon je voorheen nog wel eens iets wensen en dat na enige tijd gerealiseerd zien worden, nu kan de reactietijd van het universum in sommige gevallen terug gebracht worden tot nul. Instant reactie dus.

Ik zat vanochtend met een van de mooie edelstenen uit de winkel, op mijn schoot voor een korte meditatie.

Het was even nodig. In die meditatie vroeg ik om hulp. En toen ik de steen terug legde op haar plek (deze steen is een ‘zij’) stond de hulp ineens voor mijn neus.

Zo ook onlangs.

Een droom waarin een mooie, nieuwe kans werd getoond, realiseerde zich een week later. Ok, dat is dan weliswaar niet helemaal instant, maar met een weekje wachten kan ik goed leven. :-)

Die gebeurtenis van vanochtend liet me weer even beseffen in welk groter proces we momenteel verwikkeld zijn.

Ook al schrijf ik er wekelijks over, toch is het soms ook voor mij nodig om me dat weer even in herinnering te brengen: de grens tussen de zichtbare en de onzichtbare werkelijkheid, tussen materie en geest, wordt steeds vager. Werelden beginnen in elkaar over te lopen waardoor duidelijk wordt dat die zichtbare werkelijkheid behoorlijk grote componenten illusie bevat.

Gek genoeg is het de onzichtbare werkelijkheid die dat duidelijk en zichtbaar maakt.

De werkelijkheid zoals je dacht dat die was, blijkt anders te zijn. Opmerkelijk is dat, juist nu in deze weken, het beeld dat je van de werkelijkheid hebt, wordt gecorrigeerd door je eigen, innerlijke onzichtbare werkelijkheid. Die innerlijke, onzichtbare werkelijkheid wordt aangeraakt en getriggerd waarna de reactie een weg naar buiten volgt.

Een aanraking van de innerlijke, onzichtbare werkelijkheid vraagt echter niet om een reactie die naar buiten gebracht wordt.

Het vraagt om aandacht voor dat innerlijk. We flappen er van alles uit als iemand iets zegt, doet of schrijft dat je raakt. Altijd is dit echter een wegwijzer naar binnen. Een vingerwijzing naar de eigen onzichtbare werkelijkheid van de binnenwereld en het onbewuste, waar van alles aanwezig is dat zijn best doet om aan je aandacht te ontsnappen. Tot het moment dat het getriggerd wordt. Dan laat het zich onverbloemd zien.

De lucht is, dankzij de activiteit van de zon, geladen met fotonen.

De lucht brengt licht en daardoor letterlijk verlichting. Maar lucht adem je in zonder je bewust te zijn van de fotonen lading. Zonder je bewust te zijn van de lading licht die je inademt. Met elke ademteug. Hoe dieper je ademt, hoe dieper de fotonen je lichaam binnenkomen waar ze verlichting brengen. Als sidderalen sidderen die fotonen licht en energie. Waardoor vervolgens beter zichtbaar wordt wat eerder aan het zicht onttrokken is.

Adem in. Adem uit.

Licht in. Duister uit. Vierentwintig uur per dag. Zeven dagen in de week. Er is geen ontsnappen aan. Dit is Het Proces van dit moment. Het licht breng je de wereld in door het duister niet langer in jezelf gevangen te houden; daarmee houd je het slechts in stand. Het licht breng je de wereld in door te erkennen dat het duister er is en uitgeademd kan worden. Zonder de noodzaak dat te moeten projecteren op een ander. Zonder op elke slak zout te moeten leggen. Enkel door het te zien voor wat het is.

Want ook innerlijke beroering heeft een eigenaar.

Met dank aan Arjen.