Strijdtoneel

Er zijn grote veranderingen gaande in de wereld. 

Het rommelt en rammelt. Zelfs de aarde rommelt lekker mee met aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. In Zuidoost-Azië kunnen ze erover meepraten. Van zichzelf is het een gebied dat bekend staat om de bewegingen van de aarde. Maar nu gaat er geen dag voorbij of er vindt wel een aardbeving plaats met een magnitude van minimaal 5 op de schaal van Richter. Wat serieus te noemen is. Ook in het westen van de Amerika’s rommelt het al geruime tijd meer dan gemiddeld. Het is een kenmerk dat hoort bij een jaar waarin het element 3-hout (beweging) in de positie van 5-aarde (de aarde) staat.

Daarmee heeft deze energetische tendens invloed op alles wat er momenteel gebeurt op aarde.

Denkbeelden worden omver geworpen. Zekerheden brokkelen af. Veiligheid staat, linksom of rechtsom, ter discussie. Posities worden ingenomen of verloren. Heilige huisjes staan te wankelen. En dat wat je dacht dat je wilde doen, zijn of worden, verliest zijn significantie.

Je kunt het een reset noemen, een verandering of een transitie; onder de streep komt het op hetzelfde neer. 

De boel wordt overhoop gehaald op een wijze zoals we dat tot nu toe nog niet hebben meegemaakt. Althans in dit leven. Met dank aan de 81-jarige cyclus van 9-vuur die op de achtergrond van de huidige jaartendens het lekker heet onder onze voeten maakt.

“Vluchten kan niet meer”*

Want overal op de wereld is er wel wat gaande. Weglopen voor de uitdagingen is sowieso geen optie, alhoewel de kop in het zand steken voor velen nog heel goed werkt. Dit is namelijk geen tijd van het hervinden van comfort. Collectief wordt er iets anders verlangd: een volgende stap in de ontwikkeling van het bewustzijn.

Elke keer weer wordt de mens uitgedaagd om zichzelf te verbeteren en te overtreffen.

En altijd weer gebeurt dat op niet zachtzinnige wijze. Rampen, oorlogen en ziektes zijn door de eeuwen heen goed werkende hulpmiddelen gebleken om gemakzucht en luiheid van repliek te dienen en aan te zetten tot ontwikkeling van nieuwe kennis, inzichten, vaardigheden en vermogens. Het lijkt erop alsof we ervoor geboren zijn onszelf, als een phoenix, elke keer opnieuw uit te vinden en herboren te laten worden. 

De beloning voor het aangaan en overwinnen van elke uitdaging is een toename van bewustzijn.

We leven nu eenmaal in een krijger-held tijdperk, sla de Ilias en Odyssee er nog maar eens op open. En een krijger heeft een uitdaging nodig om te kunnen overwinnen om vervolgens als held het strijdtoneel te kunnen verlaten. Dit principe zit zo diep in ons DNA verankert dat zelfs in veel overlijdensberichten gebruik gemaakt wordt van woorden die dit beschrijven. “Na een lange strijd is hij..”, “Na een dappere strijd…”, “Moe gestreden rust zij…” enzovoorts, enzovoorts. Pagina na pagina wordt met dit soort berichten gevuld. 

Het gaat dus niet vanzelf, dat proces van bewustwording.

We hebben stootsteentjes en struikelblokjes nodig waar we de nek over breken om met de neus op de onvolmaakte feiten gedrukt te worden. Het grootste onvolmaakte feit daarin zijn wij overigens zelf. Ondanks dat we denken superieur te zijn aan onze eigen onvolkomenheden. 

En dat is precies waar het mis gaat.

Die superioriteitsgedachte wordt natuurlijk gevoed doordat we al strijdend van alles overwinnen. Tegelijkertijd zorgt deze levenshouding ervoor dat telkens opnieuw een strijdtoneel gecreëerd wordt waarin een overwinning te behalen valt. Dat gaat net zolang door totdat de wal het schip keert. 

Wat nu als we eindelijk gaan beseffen dat wij niet gescheiden (en beter) zijn dan de rest?

Wat nu als het besef indaalt dat, als alles energie is, wij onze eigen vijand zijn en deze ook als zodanig manifesteren. Wat nu als we gaan inzien dat we de strijd nooit strijden met een ander, maar met onze eigen schaduw die we op de ander projecteren?

Het kan pas licht worden in de wereld als we zicht krijgen op ons eigen duister.

Alles wat nu opgeschud wordt dient enkel en alleen dat doel.

*Jenny Arean en Frans Halsema, 1972