The truth sings in circles…

Het is de titel van een prachtig boek van Mano Warren, bij wie ik ooit thuis heb mogen logeren.

De waarheid beweegt zich cyclisch en komt elke keer weer voorbij tot wat ‘waar’ is, ontvangen en geïntegreerd kan worden.

Soms is de waarheid, is wat waar is, pijnlijk.

En elke keer als de beker gevuld met de waarde van waarheid voorbijkomt, laat je haar daarom aan je voorbijgaan. Niet in staat een slok te nemen van het serum dat kan zuiveren en het gif van onwaarheid uit het lijf kan verjagen. Waarheid maakt je duidelijk door middel van welke onwaarheid je jezelf gecompromitteerd hebt.

Onwaarheden kunnen zich als klein en onbeduidend voordoen, maar zich ondertussen venijnig hardnekkig als een teek vastbijten in je systeem waar ze je gestaag, druppel voor druppel, met hun gif verlammen.

’Ik ben onbelangrijk’, drup, ‘Ik ben dom’, drup, ‘Ik ben het niet waard’, drup. Met elke druppel zet het gif van onwaarheid zich hardnekkiger vast in je systeem. Zelfs tot zo’n vorm van hardnekkigheid dat het generationeel wordt. Het virus van onwaarheden zit dan al vanaf je geboorte in je DNA ingebakken.

Net als met een echte ziekteverwekker, is er weerstand nodig om te genezen van zo’n vergiftigde situatie.

Eeuwenlang is het Archetypisch Vrouwelijke verteld dat zij minderwaardig is aan haar man.

Dat zij belast is met de erfzonde. Dat zij duivels is als zij haar inherente archetypisch vrouwelijke waarheid leeft. Menig vrouw en menig vrouwelijk deel in een man, heeft zich hierdoor laten vloeren en heeft daarmee het archetypisch vrouwelijke in haar en hem laten knechten.

Maar er zijn er ook die weerstand bieden.

Niet door te vechten; dat is een een archetypisch mannelijke vorm van omgaan met een uitdaging. Nee, zij biedt weerstand door zichzelf sterker te maken. Door zichzelf (psychisch) gezonder te maken. Door het gif van neerbuigendheid dat als bacillen over haar is uitgestort, uit haar systeem te werken. Door de slappe zwakte van een gebogen ruggengraat te rechten en op te staan voor zichzelf en voor de waarde van de waarheid waar ze voor staat.

Dat is de vrouw die haar animus heeft wakker gekust en hem liefheeft als zichzelf.

Dat is de man die zijn anima omarmd en koestert als was zij zijn grootste liefde.
Die animus maakt dat zij niet hoeft te smeken maar slechts hoeft te ontvangen. In volledige omarming van haar yinne zelf dat, dankzij die wakkere animus, een krachtige yange kern heeft. En het is de anima die maakt dat hij niet hoeft te vechten en vernietigen maar slechts hoeft te zijn. In volledige omarming van zijn yange zelf dat, dankzij die wakkere anima, een waardige yinne kern heeft.

Zij weet. Omdat ze voelt.
Zij voelt. Omdat ze weet.
Hij is. Omdat hij staat.
Hij staat. Omdat hij is.

Als het onbewuste ontdaan is van wat vergiftigd, wordt haar taal waar ze gebruik van maakt, weer zuiver en helder.

Haar taal is de intuïtie. Het zijn haar ingevingen aan jou waarmee ze je op het juiste spoor zet. Het zijn haar droombeelden die ze je presenteert om haar kant van jouw waarheid te laten zien. Zodat je hier en nu, gesterkt door een innerlijke kracht, je met zachte intuïtieve daadkracht je plek in dit leven in kunt nemen en kunt zijn.