Voetstukken en Muizenvallen

We zien ze tuimelen soms, de Plasterkjes, de Starliners, de Kleintjes en de Raisi’s. 

Soms letterlijk, soms figuurlijk. In ieder geval zorgt het altijd voor spektakel en is het voer voor invullingen van allerhande soort. Voor hen die vallen, kan het tuimelen pijnlijk zijn. Ook weer soms letterlijk, soms figuurlijk. Voor hen die toekijken is het smullen geblazen, want er kan weer van alles van gevonden worden. X, het riool van de sociale media, maakt overuren om de ongelimiteerde negativiteit die mensen er deponeren, te verwerken.

Dat werpt de vraag op of zij die tuimelen het wel zelf zijn geweest die zich op een voetstuk hebben geplaatst.

Want zonder die tuimelaars heeft het volk immers niks te oordelen, te klagen en te smullen.

Zo werkt het vaak.

Iets of iemand wordt in een verheven positie geplaatst zodat de eigen ondergeschiktheid daarmee verklaard en geaccepteerd kan worden. Idolen worden aanbeden. Goeroe’s geliefd. Leiders blind gevolgd. En influencers geloofd. Het is de treurige houding van hen die zich genoodzaakt voelen, innerlijk gevoelde kracht en grootsheid op anderen te projecteren.

Hoe groot kan dan de teleurstelling zijn als het voetstuk als een soufflé in elkaar zakt en de gepositioneerde naar beneden tuimelt.

Daar werd immers zoveel van verwacht! Die hoog gepositioneerde had immers tot taak om de dromen en wensen van de aanbidders tot vervulling te brengen!

Daarmee tonen zich de voetstukken feitelijk als de gecamoufleerde muizenvallen van de zelfverloochening.

Immers in alle vormen van communicatie die ons inmiddels ter beschikking staan, is er tot nu toe altijd veel ruimte geweest voor het intellect, maar is het gevoel lang onderbelicht gebleven. Sowieso is ons niet geleerd om op een fatsoenlijke wijze de eigen gevoelens en emoties te onderzoeken, daar verantwoording voor te nemen en deze te communiceren. Die onderdrukte gevoelens nu willen ook gehoord worden! Ze laten nu, in deze tijd van transitie, ook letterlijk van zich horen. In een ongebreidelde stroom van kritiek, veroordeling en andere ellende vindt het onderdrukte zijn weg naar buiten.

Het hoort er bij.

Helaas. In deze tijd van transitie, waarin alle deksels van de put vliegen, komt de onderste steen van ongenoegens boven. Maar zolang we de ander als projectiescherm blijven gebruiken voor de innerlijke beelden die je zelf projecteert zonder daar verantwoording voor te nemen, kan er nooit echte verbinding ontstaan. Altijd zal het beeld en het projectiescherm daar tussenin blijven staan.

Heling begint dichtbij.

Bij jezelf. Een ander kan iets triggeren. Maar van dat wat getriggert wordt ben je zelf eigenaar. Het is een prachtig, krachtig stuk dat over het hoofd wordt gezien en om compassie, liefde, aandacht en integratie vraagt. Met elke teruggenomen projectie krijg je zo meer energie ter beschikking en verzamel je de her en der verspreide puzzelstukjes waarmee je, eenmaal samengebracht, je persoonlijke puzzel heel kunt maken.